Polityka zagraniczna Polski wobec wybranych kwestii spornych w stosunkach transatlantyckich (1989-2004)

Z perspektywy polskiej polityki zagranicznej silna wspólnota transatlantycka była postrzegana jako gwarant bezpieczeństwa i stabilności. Władze Polski wielokrotnie podkreślały, że bliskie współdziałanie leży w interesie zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i Europy. Jednak po zimnej wojnie w stosunkach transatlantyckich pojawiły się poważne różnice zdań, prowadząc do kryzysu w 2003 roku.
W związku z tym warto postawić pytania: Jakie znaczenie dla Polski miały rozbieżności w relacjach między Stanami Zjednoczonymi a ich europejskimi sojusznikami? Kiedy stanowisko Polski było bliższe polityce USA, a kiedy polityce państw europejskich?. Z czego to wynikało oraz jakie były tego konsekwencje? Czy polska dyplomacja próbowała wpływać na rozwój relacji transatlantyckich? Czy usiłowała łagodzić pojawiające się rozbieżności?.
Badane zagadnienie wydaje się ważne i uzasadnione ze względu na kluczowe znaczenie stosunków transatlantyckich z perspektywy polskiej polityki zagranicznej. Książka pomaga zrozumieć zmieniające się miejsce Polski na arenie międzynarodowej, co łączy się bezpośrednio z aktualnymi wyzwaniami dla państwa.