Trójkąt Weimarski. Geneza i działalność na rzecz integracji Europy w latach 1991-2016

Trójkąt Weimarski. Geneza i działalność na rzecz integracji Europy w latach 1991-2016

Trójkąt Weimarski to bez wątpienia jeden z największych sukcesów polityki zagranicznej demokratycznej Polski, której głównym celem po 1989 roku był „powrót” do Europy i struktur euroatlantyckich, a zwłaszcza do NATO i Unii Europejskiej, aby w ten sposób zapewnić sobie suwerenność i bezpieczeństwo. Miał on ułatwić osiągnięcie tych celów, zapewnić integralność terytorialną i nienaruszalność granic Polski oraz włączyć ją do procesów integracyjnych Europy, które po upadku komunizmu w Europie Środkowo-Wschodniej weszły w nową fazę. Ich efektem było utworzenie w 1992 roku Unii Europejskiej, której członkiem Polska została w dniu 1 maja 2004 roku, a następnie jej pogłębianie i poszerzanie.

Utworzenie Trójkąta Weimarskiego było jednym z elementów umiejętnie prowadzonej polskiej polityki zagranicznej wczesnych lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Dzięki temu Polska w krótkim czasie uzyskała możliwość spotkań trilateralnych z przedstawicielami dwóch najważniejszych graczy ówczesnych Wspólnot Europejskich (tj. Niemiec i Francji), wynegocjowała korzystny Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie ze Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi oraz umowę handlową. Spotkania na poziomie szefów państw, ministrów spraw zagranicznych, a następnie ministrów obrony narodowej okazały się wartościowe nie tylko w trakcie rozmów o akcesji do Unii Europejskiej, ale również po niej.