Centrum władzy w Polsce 1948-1970

Centrum władzy w Polsce 1948-1970

Studia zawarte w książce „Centrum władzy w Polsce 1948-1970” koncentrują się na analizie będącej u władzy partii komunistycznej jako struktury organizacyjnej oraz na podejmowanych w niej procesach decyzyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem kryzysów lat 1956, 1968 i 1970.

Celem badań było opisanie struktury i funkcjonowania Komitetu Centralnego PZPR w latach 1948-1970 jako głównego ośrodka dyspozycji politycznej w państwie. Prace skupiały się wokół czterech tematów: struktury instytucjonalnej, procesów decyzyjnych, obsady personalnej i polityki kadrowej oraz stosunków z moskiewskim centrum.

Partia komunistyczna – PPR i PZPR – badana jest tak, jak bada się wszystkie inne organizacje, choć oczywiście na pierwszy plan wysuwa się jej specyfika: była bowiem „organizacją władczą” (czy też „partią władzy”), stosem pacierzowym systemu, a więc pole badawcze jest w istocie nieogarnione i niejednokrotnie powstaje trudność w oddzieleniu historii PZPR od historii ogólnej. Autorzy podjęli próbę opisu mechanizmu decyzyjnego: instancji, które podejmowały decyzje, kanałów przepływu informacji i poleceń, stosowanych instrumentów, a także „czynnika ludzkiego”, czyli grupy osób, które funkcjonowały na różnych szczeblach tego mechanizmu.