Antyle Holenderskie. Słoneczna strona Królestwa Niderlandów

Antyle Holenderskie. Słoneczna strona Królestwa Niderlandów

Książka Antyle Holenderskie. Słoneczna strona Królestwa Niderlandów, jako kolejny tom serii „Europa w skali mikro”, nieco odbiega od dotychczasowej formuły, ponieważ jest poświęcony niderlandzkim terytoriom zamorskim położonym w basenie Morza Karaibskiego. Stanowią one konstytucyjną część Królestwa Niderlandów – a zatem państwa europejskiego – oraz są z nim powiązane więzami historycznymi, gospodarczymi, społecznymi i politycznymi. Sześć omawianych wysp – Bonaire, Sint Eustatius, Saba, Curaçao, Aruba i Sint Maarten – odpowiada kryterium „skali mikro”, ponadto trzy z nich – Bonaire, Sint Estatius i Saba – stanowią gminy zamorskie (specjalne)tego państwa, a więc są powiązane administracyjnie z europejskimi Niderlandami, ale nie spełniają kryterium geograficznego serii  (nie należą do kontynentu europejskiego).

Nie ulega natomiast zmianie zasadniczy charakter książki, która – tak jak pozostałe pozycje z tej serii – jest adresowana do Czytelników, którzy pragną wiedzieć więcej niż można znaleźć w przewodnikach, rozproszonych publikacjach, czy też w chaotycznym zasobie informacji umieszczonych w cyberprzestrzeni.

Autor ukazuje drogę, którą wybrało Królestwo Niderlandów, aby rozwiązać problem swojej kolonialnej przeszłości. Opowiada o konsekwencjach wielkich odkryć geograficznych, o związanym z nim niewolnictwie oraz opartej na nim gospodarce, o migracjach zarobkowych nieodwracalnie zmieniających strukturę ludnościową wysp poddanych kolonialnej eksploatacja. Wspólną cechą Wysp Antylskich pozostaje to, że ich mieszkańcy są związani z morzem, które zarówno ich łączy, jak i dzieli. Pierwszymi mieszkańcami tych wysp byli Indianie z Ameryki Środkowej i Południowej. Pierwsi kolonizatorzy przybyli na nie z Europy, byli to głównie Hiszpanie oraz Portugalczycy (sefardyjscy Żydzi), w następnej kolejności zaś – żeglarze i osadnicy z Niderlandów, Francuzi i Brytyjczycy. Gdy w XIX wieku nastał kres handlu niewolnikami z Afryki, w ich miejsce sprowadzano  najemnych pracowników z Azji oraz Ameryki Środkowej i Południowej. Obecnie Wyspy Antylskie są wielorasowym, wielokulturowym oraz wielojęzycznym polisystemem i choć są podzielone politycznie, kulturowo i językowo, tworzą wspólnotę ze względu na tropikalny klimat, przyrodę o podobną historię. Paradoksalnie zatem stanowią jedność w różnorodności.