Polski lobbing gospodarczy w Unii Europejskiej 2004-2010. Perspektywa neoinstytucjonalna

Polski lobbing gospodarczy w Unii Europejskiej 2004-2010. Perspektywa neoinstytucjonalna

W wielopoziomowym systemie podejmowania decyzji w Unii Europejskiej nieformalne wywieranie wpływu przez poszczególnych aktorów instytucjonalnych (lobbing) jest naturalnym dopełnieniem ich kompetencji formalnych. W kontekście unijnym lobbing jest pełnoprawnym elementem demokratycznego systemu podejmowania decyzji, a dialog z organizacjami interesu stanowi dla instytucji europejskich podstawowe źródło legitymizacji ich działań.
Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej postawiło polskich decydentów i przedsiębiorców przed koniecznością włączenia się w grę interesów na zasadach określanych w Brukseli. Czy Polska, będąc największym z nowych środkowoeuropejskich państw członkowskich, odgrywa rolę adekwatną do swoich ambicji i potencjału? Czy polskie interesy gospodarcze są uwzględniane w procesie tworzenia unijnego prawa, a ich przedstawiciele rozpoznawani i „słyszani” w Brukseli?
Autorka książki Polski lobbing gospodarczy w Unii Europejskiej 2004-2010 stawia tezę, iż w pierwszych latach członkostwa polscy decydenci byli mało skuteczni na poziomie UE w forsowaniu swych preferencji gospodarczych, a przedstawiciele interesów gospodarczych – słabo obecni, mało efektywni i nazbyt przywiązani do narodowego kanału wywierania wpływu.
Autorka stara się odpowiedzieć na pytanie: Czy był to jedynie efekt krótkiego okresu socjalizacji w Brukseli, czy też może oddziaływania czynników o charakterze instytucjonalnym i strukturalnym, a także historycznym (tj. dziedzictwa transformacji ustrojowej), zarówno w sferze instytucji formalnych, jak i nieformalnych (kultury politycznej, ekonomicznej i prawnej)?