Społeczna konstrukcja demokracji lokalnej. Rola kapitału społecznego w działaniu instytucji przedstawicielskich

Przedmiotem badań podjętych w książce są relacje dwóch sfer, od których w znacznej mierze zależy szeroko pojmowany porządek społeczny: sfery instytucjonalnej (formalnej) i społeczno-obyczajowej (nieformalnej). Autor stara się przyjrzeć, jak otoczenie społeczne warunkuje działanie przedstawicielskich instytucji władzy (a także w relacji przeciwnej); zajmuje się tym zagadnieniem na poziomie elementarnym, to jest w odniesieniu do społeczności lokalnych i samorządu terytorialnego.
Przedstawione badania dotyczą dyfuzji między różnymi sferami nieformalnych reguł działania i są inspirowane przede wszystkim teorią kapitału społecznego. Teza, że kapitał społeczny zwiększa sprawność instytucji, oznacza, że jeśli instytucje nieformalne, takie jak uogólnione zaufanie, pomoc sąsiedzka, kontrola społeczna i inne wzory sprzyjające kooperacji, są w społeczności bujnie rozwinięte, to instytucje przedstawicielskie (tu: samorząd) są w stanie lepiej realizować dobro wspólne. Przełożenie między tymi sferami dokonuje się za sprawą mechanizmów demokratycznych, jednak wbrew pozorom nie jest to relacja prosta i nie zawsze na miejscu jest spostrzeżenie, że społeczności mają taką władzę, jaką potrafią sobie wybrać.